شعر فارسی: یک دشت بهانه

تاریخ:چهارم اردیبهشت 95-23:20

 

یک دشت پر از بهانه شد، اما مــن         دستت غزل و ترانه شد، امــــا من
هر لحظه که واژه‌ای گرفتی از من         شعرت همه عاشقانه شد، اما من
                                                  
                                                         ***
 
دیدم که نمی‌رود ز پیشم غم شب       آواره کودکـــی خویشم هــمه شــب
برداشتم  و رها ز سازش کــــردم        سنتور چه می‌کند به پیشم دم شب
 
                                                        ***
 
 عمری هوس شعر و غزل کردم من      با واژه سفر به هر محـل کردم من
دیوانه دلم همیشــه کم مـــــی‌آورد      این بار به حرف تو عــمل کردم من
                             
                                                      ***
برخیز بیا کمی خدایـــی بکنــــیم          بر مســــند شعر پادشایی بکنیم
 گفتـــم که تمام واژ‌ه‌هایت از من          بــــردار ترانــــه‌آزمـــــایی بکــنیم
 
جهان/95/2/4