رودکی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم
رودکی
Rudaky dushanbe (Cropped).jpg
تندیس رودکی در دوشنبه، تاجیکستان
زمینهٔ کاری شعر، موسیقی
زادروز ۲۴۴ (قمری)
۲۳۷ خورشیدی
۸۵۸ (میلادی)
پنجکنت، تاجیکستان کنونی
پدر و مادر محمدبن حکیم‌بن عبدالرحمن
مرگ ۳۲۹ (قمری) ۸۵ سال
۳۱۹ خورشیدی ۸۲ سال
۹۴۰ (میلادی) ۸۲ سال
پنجکنت
ملیت ایرانی
محل زندگی پنجکنت و بخارا
جایگاه خاکسپاری پنجکنت
در زمان حکومت سامانیان
نام(های)
دیگر
رودکی سمرقندی
لقب پدر شعر فارسی
استاد شاعران جهان
کتاب‌ها مثنوی کلیله و دمنه
مثنوی سندباد نامه
فرزندان عبدالله

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم متخلص به رودکی و مشهور به استاد شاعران (زادهٔ ۲۴۴، رودک - درگذشتهٔ ۳۲۹، پنجکنت) نخستین شاعر مشهور پارسی‌سرای حوزه تمدن ایرانی در دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری و استاد شاعران این قرن در ایران است. در اشعار رودکی با باور به ناپایداری و بی‌وفایی جهان، اندیشه غنیمت‌شمردن فرصت، شادی و شادخواری روبه‌رو می‌شویم.

او در روستایی به‌نام بَنُج رودک(پنجکنت در تاجیکستان امروزی) در ناحیه رودک در نزدیکی نخشب و سمرقند به دنیا آمد.

رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند که به این خاطر است که تا پیش از وی کسی دیوان شعر نداشته‌است و این از نوشته‌های ایرانی عربی نویس هم عصر رودکی- ابوحاتم رازی مسجل می‌گردد.ریچارد فرای عقیده دارد که رودکی در تغییر خط از خط پهلوی به خط فارسی نقش داشته‌است.از تمام آثار رودکی که گفته می‌شود بیش از یک میلیون و سیصد هزار بیت و نیز شش مثنوی بوده‌است، فقط ابیاتی پراکنده به همراه چند قصیده، غزل و رباعی باقی‌مانده‌است. تعداد بیت‌های باقی‌مانده از رودکی را ۱۰۴۷ بیت گزارش می‌کنند